19/44
Paddington, şu anda Emekli Ayılar Evi’nde ikamet eden sevgili teyzesi Lucy’yi ziyaret etmek için Peru’ya döner. Brown ailesi de yanlarındayken, bir gizem onları beklenmedik bir yolculuğa sürüklediğinde heyecan verici bir macera başlar. The Graham Norton Show’da yer alanlar: Billy Crystal/Emily Mortimer/Hugh Bonneville/Pharrell Williams/Michael Kiwanuka (2024). “Paddington in Peru (2024)”, “Paddington 2 (2017)” kadar iyi değil, ancak bazı erken tepkilerin bana inandırdığı kadar büyük bir gerileme de değil. Çoğunlukla, bu hala eğlenceli ve keyifli bir şekilde nazik bir deneyim, keyifli olduğu kadar hızlı da. Daha standart macera anlatımı, ilk iki resimdeki kısa öykü yaklaşımından daha az kendine özgü olsa da, bu bağlamda yine de yeterince iyi işliyor ve sevimli karakterlerinin, ana karakterin henüz bilinmeyen kökenlerini keşfetmek için doğal ortamlarından çıkarılmaları gibi klasik bir devam filmi olayına maruz kalsalar bile çekiciliğini sürdürmelerine olanak tanıyor. Bolca komik an var ve film ilk karesinden itibaren iyi huylu. Gerçekten güzel bir film ve bazen ihtiyacınız olan tek şey bu oluyor. Önceki filmlerine kıyasla eksik olan şey güçlü bir duygusal çekirdek. Birkaç anı dokunaklı olsa da, parça özellikle dokunaklı değil ve gözyaşı kanallarınızı çalıştırmayacak. Ayrıca, karakter çalışmalarının bir kısmı oldukça yüzeysel ve kardeşimin de belirttiği gibi, neredeyse zorunlu bir sonradan akla gelen düşünce gibi hissettiriyor. Genel olarak anlatı oldukça geleneksel ve neredeyse tam olarak belirli bir formülü takip ediyor. Oldukça tahmin edilebilir ve nispeten sıradan hissettiriyor, neredeyse Paddington’ın temel vuruşları çoktan kalemle çizilmişken yapılmış bir uyarlama gibi. Birkaç sorunu olmasına rağmen, özellik hakkında beğenilecek çok şey var. Sevimli oyuncu kadrosu her zamanki gibi güçlü, bazı hoş yeni gelenler (Antonio Banderas ve Olivia Coleman) ihtiyaç duyulduğunda manzarayı neşeyle çiğniyorlar. Özel efektler tutarlı bir şekilde iyi, inandırıcı bir şekilde isimsiz ayıyı, diğer karakterlerle aynı alanda olmadığını düşünmenin garip olduğu bir şekilde hayata geçiriyor. Kırmızı halıda doğal olarak görünmediğinde, birinin eksik olduğu hissi uyandırıyor. Film hafif ve hareketli; gerçekten uçup gidiyor ve genel olarak çok eğlenceli. Hem görsel hem de diyalog tabanlı şakalarla dolu ve sizi ayaklarınızdan yerden kesen slapstick aksiyon sahneleri var. Gerçekten güzel vakit geçiriyorsunuz. Sonuç olarak, bu, iyi yapılmış ve baştan sona keyifli olan serisine mükemmel bir şekilde saygın bir ek. Ne yazık ki, “Paddington 2 (2017)”yi takip ediyor, çünkü tüm zamanların en iyi – veya en azından evrensel olarak en çekici – filmi olduğu yönünde bir argüman var, çünkü bu gerçekten harika bir aile filmi. Tüm zamanların en iyi filmini (tekrar) veya hatta tüm zamanların en iyi ikinci filmini bekliyorsanız, açıkçası hayal kırıklığına uğrayacaksınız. Ancak, hemen hemen her sahnesinde büyüleyici ve eğlenceli olan kaya gibi sağlam bir çaba. Benzer birçok filmden çok daha iyi. Bir mucize beklemezseniz, hoş bir şekilde şaşıracağını düşünüyorum.